Niet al te voorzichtig zet de dokter de spuit in mijn bovenlip. Het doet pijn en de tranen schieten in mijn ogen. Mijn lip voelt meteen een beetje dof aan, maar dat is ook de bedoeling. Het is een verdoving.

“Ik ga straks met mijn collega’s nog uit eten.” Zeg ik tegen de dokter. Hij moet zijn lachen inhouden. “Rustig maar, ik zal mijn best doen om het zo onopvallend mogelijk af te plakken.” Dit zegt hij terwijl hij de rol leukoplast bijna tot een meter lang afrolt.

Hij prikt met een naald in mijn bovenlip. “Voel je dit?” Ik schud nee, want praten kan al niet meer met deze dikke lip. De dokter pakt het mesje en snijd binnen luttele seconden het bultje weg die ik zelf al jaren heb geprobeerd weg te kratsen.

Het begint natuurlijk meteen te bloeden, waardoorde dokter er meteen een soort watje op legt. Een gaasje en daaropvolgend 3 stuks leukoplast van een meter lang.

Zover het onopvallend afplakken dus.