Reserve reserve knuffel

Wat was ik trots op mijn zoon. Toen we gistermiddag zijn knuffel niet meer konden vinden, raakte mijn man en ik al in paniek. We wisten namelijk hoe dit de vorige keer was afgelopen.

Maar toen we zijn reserve knuffel tevoorschijn toverde en hem als “broertje van” benoemde, onarmde onze zoon hem als een lang verloren vriend. Heel even vroeg hij nog waar zijn oude knuffel was, maar onze zoon had er begrip voor dat deze even vakantie nodig had.

Maar dat was gisteren. Zijn oude knuffel is nog steeds kwijt en de reserve knuffel zijn we bij de opvang vergeten.

Oh shit…

Ruim je spullen toch eens op!

Het is normaal dat ik mijn sleutels niet meer kan vinden. Maar dat ik mijn schoenen kwijt ben is toch echt een primeur!

Ik weet dan ook zeker dat ik mijn schoenen zojuist bij thuiskomst in dat hoekje van de woonkamer heb uitgeschopt. Zoals ik dat dus altijd doe, om ze s ‘avonds pas op te ruimen als ik ze echt niet meer nodig heb.

Maar ik heb ze nog nodig en ze liggen er niet! Mijn zoon staat al te trappelen om naar buiten te gaan. Zijn schoenen had hij snel gevonden in het nu verder lege hoekje.

“Weet je ook waar mijn schoenen zijn?” Vraag ik mijn zoon. Tot mijn verbazing loopt hij naar de berging, trekt onze overvolle schoenenkast open en brengt hmj mijn schoenen. “Hier mama! Heb ik opgeruimd!”

Hoor ik dat eigenlijk niet te zeggen?

Mama, ik wil slapen..

Gehurkt zit ik voor het bedje te kijken naar mijn slapende zoon. Zijn prachtig gezicht wordt verlicht door het lampje dat hij vergeten is uit te doen.

Het komt niet vaak voor dat ik mijn zoon zie slapen. Meestal wordt hij al wakker zodra de klink in beweging komt, maar voor deze keer heb ik geluk.

Zijn bolletje steekt net boven de deken uit en in zijn handen houdt hij zijn knuffel krampachtig vast. Ik kan de neiging niet onderdrukken en aai hem over zijn blonde haren. Wat is hij toch lief als hij slaapt.

Zachtjes tik ik zijn lampje uit en geef hem een voorzichtig kusje op zijn kruin. Ik wil me omdraaien om weg te sluipen als de stilte wordt verbroken.

“Mama niet doen.. Ik wil slapen..”

Mooi gemaakt mama!

Met grote ogen kijkt mijn zoon naar het schilderij dat ik zojuist heb voltooid. “Mooi mama! Mooi gemaakt!”

Hij gaat verder met zijn eigen schilderspallet en ik bekijk mijn schilderij van een afstand.

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik heb geschilderd en tijdens mijn studie blonk ik ook meer uit in  andere vakken. Maar mijn zoon heeft gelijk, het is echt mooi geworden en ik ben trots over het eindresultaat.

Ik haal mijn man om te komen kijken en ik zie dat mijn zoon het schilderij weer aan het bewonderen is.

“Kijk mama! Ik gemaakt!” En hij wijst op zijn mooie strepen op mijn schilderij.

Met schone handjes

We zijn onze zoon nu bekend aan het maken met het fenomeen “plassen”. Hij is nu de twee gepasseerd en het potje staat al een tijdje op hem te wachten.

Hier heeft hij, na een poging op te hebben gedaan, nog geen behoefte aan. Maar de douche onder plassen vindt hij helemaal geweldig.

Ik ben dan ook blij dat ik tijdig gewaarschuwd wordt, zodat ik al aan de kant kan gaan voor zijn dodelijke straal die gemiddeld zes keer per douchebeurt voorkomt.

Mijn zoon en ik zijn net onder de douche uit als ik zie dat ik de kleren vergeten ben mee te nemen. Aangezien mijn zoon zich goed zonder mij kan amuseren, loop ik dan ook zonder zorgen de badkamer uit.

Zodra ik de deur weer open maak, houdt het woord “poepen!” dat mijn zoon roept mij meteen tegen. Als ik naar beneden kijk, zie ik een aantal bruine strepen uitgetrokken over de vloer.

Achter de deur wacht mij helaas nog een ernstiger tafereel als ik de wc rol door de badkamer uitgerold zie liggen en een grote nummer twee in de handen van mijn zoon.

Hij krijgt van mij wel een tien wegens poging tot opruimen.

Een volle wasmand

Het ideale momentje voor mijn dochter om in bad te gaan is tijdens mijn zoon zijn middagslaapje. Een momentje voor ons twee samen om even heerlijk van de rust te genieten.

Mijn dochter is al vrolijk aan het kirren als ik het badje en de rest van de benodigdheden klaar aan het zetten ben. Aangezien mijn zoon overgevoelige oren heeft, doen wij dit lekker warm op de tafel in de eetkamer.

Als ik mijn dochter gewassen heb wordt het tijd voor haar spetterfestijn. Vrolijk speelt ze er op los met alle speeltjes die in het water liggen. Als ik haar nog even met het washandje wil naspoelen zie ik deze niet meer op de rand van het badje liggen. Ik haal haar dus maar gewoon uit badje en begin met haar af te drogen. 

Als ik dit gedaan heb, zie ik dan ook waar het washandje terecht is gekomen. Hoe kan het ook anders dat deze recht op het schone, voorheen droge, kledingsetje van mijn dochter ligt. Zoals gewoonlijk schieten mij de verschillende opties door het hoofd en dit keer kom ik er makkelijk vanaf.

Warm gewikkeld in een dichtbij liggend deken loop ik met mijn dochter naar het washok. Ik vis een vers gewassen setje uit de wasmand die al twee dagen staat te wachten om opgevouwen te worden en geef mijzelf dit keer een schouderklopje voor mijn laksigheid. Het probleem is weer opgelost!

Ontspannende douche..

Douchen, ik herinner me nog goed hoe heerlijk dit was.

Natuurlijk douche ik mij nog steeds, dat lijkt me logisch. Maar dat fijne rustige moment waar je als vrouw even lekker kunt ontspannen is voor mij de afgelopen twee jaar veranderd in een groot spletterfeest.

Net als ik, houd mijn zoon ook erg van douchen. Dit natuurlijk het liefst met mama en helaas niemand anders. Komt mijn man dus weer lekker mee weg.

Ik denk nog vaak terug aan die ontspannende straal die ik helemaal voor mijzelf had, als ik weer eens de badschuimpjes tegen de douchewand aan sta te plakken met mijn zoon die op de grond schuimengeltjes probeert te maken.

Met een schreeuw van plezier word ik dan uit mijn dagdroom getrokken. Die tijd komt vanzelf wel weer, en dit is stiekem toch veel leuker?

De straat op!

Rotjong! Ik zeg het natuurlijk niet. Ik denk het alleen maar als ik mijn zoon vrolijk zwaaiend midden op straat zie staan. Hij vindt dit natuurlijk een leuk spelletje, maar wij als ouders kregen meteen al een hartverzakking toen we zagen dat de poort open stond. Hij was nog niet eens een halve minuut alleen geweest!

Maar goed, het spel gaat verder. Hij op straat, wij als “good cop, bad cop” aan de zijlijn. Iedere stap die wij naar voren zetten, gaat hij naar achter. Ik weet waartoe hij in staat is met zijn verlatingsangst van 0%, dus moeten we dit voorzichtig aanpakken. Het begint met inpalmen. “Schat wil je nog wat melk?” Reactie: “Dag mam!” Zelfs paaien met de koekjestrommel werkt niet! Uiteindelijk bedenken we een list. Ik begin mijn zoon af te leiden met gekke gezichten, geluiden en zelfs dansjes terwijl mijn man via de achterkant hem van de straat af kan plukken. Mijn zoon hangt verslagen over pappa’s schouder terwijl wij elkaar triomfantelijk een high five geven.

Crisis voor vandaag afgewend, maar morgen zit er toch echt een schuif op die poort.