Voor mijn gevoel ben ik best een sociaal mens. Ik maak graag een praatje als ik bijvoorbeeld met de hond loop of naar de winkel ben. Het interesseert mij dan ook niet of het een totaal vreemd persoon is. Mensen zijn er om te leren kennen.

Het valt mij dan ook op hoe vriendelijk de mensen zijn ondanks mijn voorkomen. Ik ben niet echt wat je noemt een doorsnee mens met mijn gekleurd haar, tattoos en mijn piercings. Maar de mens is met het grootste gros heerlijk onbevooroordeeld en de gesprekken altijd leuk en interessant.

Gisteravond was er een man aan het lopen met zijn hond. De hond liep los, net als mijn kinderen. Heel attent droeg de man zijn hond op naast hem te komen zitten en mij viel de enorme gelijkenis tussen mijn eigen hond en de zijne op. Een gesprek volgde. Na een 10 minuten dat mijn kinderen zich met hond hebben bezig gehouden en de man en ik ons verhaal hadden gedaan liepen de kinderen en ik verder naar mijn auto.

Achter mij hoorde ik hard gelach. De man stond weer achter mij met zijn hond. “Toeval bestaat niet.” Zei hij toen hij naar mijn dierbare kever keek. Hij trok de mouw van zijn trui omhoog waaronder een mooie tattoo van een kever pronkte. Natuurlijk waren we zo weer een kwartier verder.